Vandaag moest ik opeens aan "Mevrouw van de wolwinkel" denken. In de jaren dat mijn lagere school een leuke school was, 1977-1980, grensde het speelplein achter aan de tuin van een wolwinkel, gerund door één dame op leeftijd. In mijn herinnering verscheen er zelden een klant en de etalage werd verlicht door een lichtbak met de tekst "Scheepjeswol". Nooit begrepen wat dat was.
Enfin.
Wij voetballende kereltjes kegelden om de haverklap de bal over de schutting. De verantwoordelijke diende de bal ook weer terug te halen, waardoor al snel het ritueel ontstond om hard te blèren: "Mevrouw van de wolwinkel, de-bal-ligt-in-uw-tuuuuuuuuin!" De arme dame is er vast tureluurs van geworden, getuige ook het feit dat ze zeker niet altijd reageerde en je dan na schooltijd naar de winkel moest om aan de vóórzijde de bal terug te vragen (ik herinner mij nog de stress van het eerst nog lesuren lang wachten). Ik geloof dat het uiteindelijk altijd goed kwam, hoewel wij er nooit ook maar één bol wol of pen gekocht hebben. En zo werd de mevrouw van de wolwinkel onbedoeld een onmisbare schakel in ons spelen.
Jammer dat je je dat pas jaren later realiseert. En dat het dan al veel te laat is om haar te bedanken. Maar onze blije koppies bij het weerzien met de bal hebben dat hopelijk vergoed.
(zie ook: http://tinyurl.com/34ubqnu)
